കറുമ്പി

ഞാനൊരു മന്ത്രവാദിനിയാകാതിരുന്നത് നിന്‍റെ മാത്രം ഭാഗ്യമാണ് അല്ലായിരുന്നുവെങ്കില്‍  നിന്‍റെ പൂർവജന്മങ്ങളിലേക്ക് ചൂഴ്ന്നിറങ്ങി  നിന്നിലേക്ക് വിടര്‍ന്നുലഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്ന  സകല പ്രണയങ്ങളെയും ഓര്‍മകള്‍ പോലുമവശേഷിപ്പിക്കാതെ വേരടക്കം പിഴുതെടുത്ത്  വസന്തമെത്തി നോക്കാത്ത  ബോണ്‍സായ് ചെടികളാക്കി  എന്റെ വീടിന്‍റെ പിന്നാമ്പുറത്ത് തളച്ചിട്ടേനെ. നിന്‍റെ ഭാവിയിലേക്ക് പറന്നിറങ്ങി നിന്നിലേക്കെത്താനായി ഒരുങ്ങുന്ന  പൂമരത്തൈകളെയെല്ലാം  വിത്തുകളിലേക്ക് തന്നെ ആവാഹിച്ച്  വെള്ളവും മണ്ണും ജീവവായുവും  എത്താത്ത വിധം  എന്‍റെ പത്തായത്തിലെ  ഇരുട്ടറയില്‍ ഇട്ടു പൂട്ടിയേനെ. എന്‍റെ മന്ത്രവടി ചുഴറ്റി വസന്തമെന്നാല്‍  ഞാന്‍ മാത്രമാണെന്ന് നിന്നെ തെറ്റിദ്ധരിപ്പിച്ചേനെ. നിനക്കു വേണ്ടി മാത്രമായി  എന്‍റെ വിരല്‍ത്തുമ്പില്‍ നിന്ന്, എത്രത്തോളം ഒഴുകണമെന്നറിയാത്ത  നീരുറവകളും എപ്പോഴലിയണം എന്നറിയാത്ത മഞ്ഞു പരലുകളും എന്നസ്തമിക്കണമെന്നറിയാത്ത സൂര്യചന്ദ്രന്മാരും പിറന്നേനെ. നീ വിടര്‍ത്തുന്ന പൂക്കളെല്ലാം എന്‍റെ മുടിച്ചുരുളില്‍ മാത്രം കുരുങ്ങിക്കിടന്നേനെ. എന്‍റെ മായാജാലങ്ങള്‍ക്ക്  ശക്തി പോരാതെ വന്നാല്‍ നീ യാഥാര്‍ഥ്യങ്ങളിലേക്ക്  ഉണരുമോയെന്ന്

I fell in love with dance at the age of five. It was a moody evening. I was hanging out with my aunt in my little village and stuck at our nearby baalawadi. I think it was a holyday. Still the baalawadi was open for a dance practice. The tiny tiny benches were kept back to the only hall there. That was the very first time i watched a dancer so close. The pretty girl (I think she was in high school that time, but prettier than ever.) was dancing beautifully. Her feets adorned with anklets were reflecting on the black oxide cladded floor. I cant recall when us leave the place, wheather i talked about dance and all. But in a week i gave dakshina to the same dance master- Aravindakshan master. I can't remember his face clearly now, but I remember his movements and even the pale coloured jubba he used to wear... The Bharathnatyam classes were arranged on Sundays at the same LP School, where I studied. After one or two days I l

കുറച്ചു വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പാണ്..., ഒരു ആംബിയന്‍സിന് യൂട്യൂബില്‍ പാട്ടു വച്ച് കൊണ്ട് ജോലി ചെയ്യുന്നു. പാട്ടുകള്‍ മാറി മാറി ഒടുവി ല്‍ ദേവീ നിന്‍ ചിരിയില്‍ കുളിരോ, പാലൊളിയോ... എന്നു പാടാന്‍ തുടങ്ങി. ദേവീ എന്നുള്ള വിളിക്ക് വല്ലാത്ത ആകര്‍ഷണമാണ്. പ്രിയപ്പെട്ട പാട്ടുകളില്‍ ഒന്ന്. ഇഷ്ടമുള്ള പാട്ടുകള്‍ കേള്‍ക്കുമ്പോളെല്ലാം അതിലെ നായികയായി മാറുന്നത് എന്റെയൊരു ഹോബിയാണ്. അങ്ങനെ രസിച്ചിരിക്കുമ്പോഴാണ് കൂടെയിരുന്നവന്‍, ഈ പാട്ടൊരു രക്ഷയുമില്ല, വെറുതേ മനുഷ്യനെക്കൊണ്ട് സ്വപ്‌നം കാണിക്കുമെന്നും പറഞ്ഞ് പുറകിലോട്ട് ചാഞ്ഞിരുന്നത്. യേശുദാസ് പാടുന്നത് കേട്ട് ഇവനെന്ത് സ്വപ്‌നം കാണാന്‍ എന്നായിരുന്നു എനിക്കാദ്യം തോന്നിയത്. ആ ഇതു കേട്ട് ഞാനും സ്വപ്‌നം കാണാറുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ അവനും അതേ സംശയം. "നിന്നെ ആരെങ്കിലും ഇങ്ങനെ ദേവീയെന്നു വിളിക്കുന്നതായാണോ നീ സ്വപ്‌നം കാണാറുള്ളത്...?" നടന്നതു തന്നെയെന്ന് റിഫ്ളക്‌സ് ആക്ഷന്‍ പോലെ ഒരു ഡയലോഗും. അതോടെ ആ പാട്ടിന്റെ രസമങ്ങു പോയി. അതു ശരിയാണല്ലോ ഞാനെന്ത് തേങ്ങയ്ക്കാ അങ്ങനെ സ്വപ്‌നം കാണുന്നതെന്നാണ് ആദ്യം തോന്നിയത്. പിന്നെയത്, ശ്ശേ... എന്നെ കണ്ടാല്‍ അങ്ങനൊന്നും